Gastenboek van stichting SAAC

Schrijf een nieuw bericht voor het Gastenboek

 
 
 
 
Velden gemarkeerd met * zijn verplicht.
Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
Het kan zijn dat je bericht pas zichtbaar wordt nadat we het beoordeeld hebben.
We houden het recht om berichten te wijzigen, te verwijderen, of niet te publiceren.
11 berichten.
Levi en Moos Levi en Moos schreef op juni 1, 2022 om 7:08 pm
Ik leid Moos op tot autismehulphond met hulp van Mariolein. Sinds 2016 zit ik thuis van school door de overvraging en vele prikkels die ik niet kan verdragen. Alles buitenshuis gaf angst. Ik kwam nauwelijks buiten toen ik na het uitvallen op school depressief werd. We hebben toen huishond Noppes genomen. Hij heeft al een heel verschil gemaakt, door hem durfde ik op een gegeven moment zelf te wandelen met hem. Helaas is Noppes heel angstig waardoor we zelf al besloten hadden dat hij niet geschikt was als hulphond. Toen ik online onderzoek ging doen naar een autismehulphond kwam ik al snel bij SAAC. We hebben contact opgenomen en de intake stond gepland. 10 juli 2021 kwam Moos, een golden retriever die getest was op geschiktheid. We combineren de opleiding van Moos met autisme begeleiding waardoor het door de gemeente vergoedt wordt! Dat is heel erg fijn. Het contact met Mariolein en SAAC loopt er goed! We zijn erg tevreden. Ze heeft veel ervaring met ASS en kijkt wat voor jou werkt. Als je iets niet wilt of niet fijn vindt is dit geen probleem en doen we dat ook niet. Ik mag altijd appen en dan belt ze me of we lossen de vraag op met een appje. Door Moos durf ik zelf naar de winkel of naar de kapper. Ik vond het lastig dat ik nu opviel met een hond maar dat wende heel snel. Dat je een hulphond bij je hebt geeft al aan dat er iets is. Je hebt altijd iets om over te praten en mensen zijn op een goeie manier geïnteresseerd. Daardoor kom je meer tussen de mensen. Moos geeft mij ook structuur. Ik moet uit bed om hem uit te laten. Vroeg opstaan lukt nog niet dus daarom hebben we hem leren uitslapen;) Een autismebegeleidingshond geeft veiligheid en structuur. En het allerbelangrijkste is dat je maatje overal mee naar toe mag! Moos is net 1 jaar en ik maak stappen die ik zonder hulphond niet had kunnen zetten. Levi en Moos
Poulien Poulien schreef op mei 13, 2017 om 10:26 am
In 2009 kregen we Roef. “Toevallig” zo’n hond die eruit ziet alsof hij een hoog knuffelgehalte heeft, maar zich absoluut niet laat benaderen door vreemden. Volledig gefocust op zijn “eigen roedel”, beschermend als een schapenhond om zijn gezin heen en dat bracht ons op een idee. Wat als wij onze hond nu laten trainen tot hulphond? In die tijd waren de zorgkantoren erg huiverig voor deze vorm van begeleiding. Via het persoonsgebonden budget was wel individuele begeleiding mogelijk, maar het woord “hond” mocht nergens in de papieren terug komen. En dat terwijl nu in 2017 autismegeleidehonden steeds meer geaccepteerd worden. Nog steeds met één maar…. Je moet alles, wat de hond betreft, zelf betalen. Maar dat weegt niet op tegen het plezier en het gemak van een autismegeleidehond. Regelmatig vragen mensen waarom ik mijn hond heb laten trainen tot een autismegeleidehond, wat doet hij nu precies en wat voegt het toe? Een autismegeleidehond biedt veiligheid en vriendschap. Met z’n tweeën ben je nooit alleen! Een autismegeleidehond geeft bewegingsvrijheid en heeft een positieve invloed op gedrag. Door de hond zou je met het hele gezin op stap kunnen gaan zonder strijd! Wie wil dat nou niet? We ging dus aan de slag met de training “aai-speel maatje”. Jessica kon heel erg op zichzelf gericht zijn en miste soms het vermogen om zich in te leven in een ander. In een veilige setting, met hulp van coach Mariolein Ockers, leerde zij spelen en werken met de hond. Roef voelt emoties haarscherp aan en nog voordat de huilbui uitbarst, komt hij al troosten. Roef heeft onvoorwaardelijk lief, ook als je heel erg boos bent en de boel kort en klein scheld of slaat. Roef is onbevooroordeeld en reageert op wie je bent en niet op je uiterlijk of dat je anders doet dan anderen. Jessica ging steeds meer “alleen” doen (samen met de hond), alleen naar de winkels, de orthodontist, bibliotheek, kapper etc. Roef leerde altijd dezelfde uitgang in de winkel te kiezen in geval van paniek, zodat wij altijd ons kind weer buiten terug konden vinden. Hij heeft Jessica geholpen om buiten de deur te komen waarbij ze zich steeds meer op haar gemak ging voelen in de drukte waar heel veel prikkels tegelijk op haar af komen. Ze werd bewuster van zichzelf en van haar houding en leerde de baas te zijn over de hond op een goede manier. Hij leerde gefocust te zijn op zijn baasje, braaf te wachten onder tafel in een restaurant, hij leerde te wachten op de stoep om zo Jessica te leren over te steken. Roef bood veiligheid om een gesprekje aan te kunnen knopen met vreemden. Met Roef leerde Jessica om sociale vaardigheden in de praktijk toe te passen en mensen aan te kijken. En dan ga je als gezin met de “geleidehond” op pad. En dat is nog de grootste kunst! Landen, bedrijven, horeca en (pret)parken gaan wisselend om met een autismegeleidehond. Soms voel je je welkom, soms helemaal niet. In de meeste gevallen meld ik van te voren dat we met een autismegeleidehond komen en neem ik zelfs de e-mail mee, waarop staat dat we welkom zijn. In Duitsland hebben we een park meegemaakt waarbij we ieder half uur staande werden gehouden door het personeel, die moesten dan weer bellen naar de directie (ondanks mijn email), daar word je als gezin heel ongelukkig van. In Frankrijk worden wij altijd zéér welkom ontvangen, daar krijgen wij meestal voorrang op de grote groep en zelfs gratis toegang voor het kind met de “handicap” en haar hond. In Nederland is het ontvangst heel wisselend. Het goede nieuws is dat in april 2016 de Eerste Kamer de ratificatie van het VN Gehandicaptenverdrag heeft aanvaard. Het Verdrag regelt dat iedereen, met of zonder een beperking, volwaardig kan deelnemen aan de samenleving. Discrimineren om je handicap mag niet volgens de wet “gelijkwaardige behandeling”. Dus ook als je kind geen “zichtbare handicap” heeft. Maar dan al die mensen…. aangestaard worden omdat je hond een jasje aan heeft, mensen die je staande houden en vragen stellen, aan een uiterst verlegen meisje, over haar hond. Al die mensen die je hond dan juist willen aaien, terwijl hij aan alle kanten uitstraalt dat hij dit niet wil (laat staan dat het ook nog op z’n jasje staat)! Dus mocht je een hulphond tegen komen… laat de hond en zijn baasje lekker met rust en probeer vooral NIET de hond te aaien. Hij is aan het werk en probeert zich te focussen op zijn baasje en dat doet hij niet voor niets…..
Tim Landa Tim Landa schreef op april 30, 2017 om 9:49 am
Heey ik ben Tim Landa en heb een hulphond van stichting SAAC en marjolijn (HVA) begelijd mij. mijn hulphond heet bolt en hij is super en toen ik hem kreeg wist ik NIKS van honden en had nog nooit een hond gehad enzo. MAAR marjolijn (HVA) heeft mij heel veel geholpen en mij en mijn hulphond bolt getraint EN NJU... zijn we een super team en kunnen we (wat ik eerst met begelijding deet) (tandarts, dokter, bootschappen, tattooshop, stat ENZO) DAT ka ik u heelenmaal zelfstandig (met mijn super hulphond bolt) DANKZIJ stichting SAAC & marjolijnn (HVA)!!!!! Ik kan niet zonder mijn hulphond & wij zijn stichting saac en marjolijn (HVA) zo dankbaar en wij zijn een super team!!!!! EN ook mensen in de flat zeggen tegen begelijding dat ik meer in de wereld ben omdat ik nu bolt heb en anders liep ik met muziek (oortje) in afgezondert over straat voor alle dingen die ik zie en hoor en merk enzo (prikkels) NU heb ik mijn hond die er is en sta ik in de wereld met mijn hond in plaats van afgesloten met oortjes in!!!!! EN het is echt een groote vriend en steun & HEEL stichting SAAC ook en Marjolijn (HVA) begelijd mijn en bolt en het gaat PERFECT nu tuurwijl ik niks van honden wist enzo en veel mensen dachten moeten we dit wel doen voor tim... is het DANKZIJ heel saac & marjolij (HVA) zo goed nu en zijn er geen opstakels geweest PERFECT BEGELEID & NOG STEETS!!!!! en is het gewoon natuurlijk hoe ik en bolt zijn een hond hebben is geweldig en goed bolt is mijn hulphond en wij zijn samen dankzij stichting saac en marjolijn (hva) PERFECT & BEDNANKT groetjes timio en pootje bolt (sorry voor de laate plaatsing we zijn druk bezig met de dag door te komen iedere dag SORRY vandaar nu pas een berichtje)
Marlies en Olivier Marlies en Olivier schreef op april 14, 2017 om 7:47 pm
Als kind leek er met mij niet veel aan de hand, maar op de middelbare school liep ik hopeloos vast. Ik kon niet echt aansluiting vinden en voelde me onzeker en ongelukkig. Verschillende diagnoses en therapiën volgden, maar ik was behoorlijk uitgeput en kon mijn rust niet vinden. De diagnose autisme kwam pas toen ik twintig was. Het was en is een zoektocht. Waar leg ik voor mezelf de lat, hoe vind ik de juiste balans en wie of wat kan mij daarbij helpen? Tijdens die zoektocht besloten mijn vriend en ik dat er een hond moest komen. Niet zomaar een hond, maar een hulphond! We kwamen terecht bij stichging SAAC. Samen met Mariolein hebben we een pup uitgezocht: Olivier, een golden retriever. In het begin vond ik het wel eens moeilijk, zo’n kleine pup die nog niks kan en vaak blaft. Maar met de begeleiding van Mariolein heb ik Olivier kunnen opleiden tot een kanjer van een hulphond. Hij gaat nu overal mee naartoe. Door hem ben ik zelfverzekerder, rustiger, onderneem ik meer en zit ik beter in mijn vel.
Floortje Floortje schreef op maart 10, 2017 om 2:10 pm
Al lang zoeken we naar manieren en oplossingen om onze zoon van pas 3 te helpen. Hij is gevoelig en slim, maar snel overprikkeld. In deze zoektocht kwamen we op het spoor van een hulphond. Nu stond een gezinshond al langer op ons wensenlijstje en de keuze voor de labradoodle was snel gemaakt. We troffen een fokker die met hart en ziel haar werk doet en ervaring heeft in het matchen van de pup aan het gezin. Ondertussen kwamen we via via in contact met Mariolein. We mochten een keer meekijken bij een gezin, waarin zij de hond begeleidde. Maar ook kwam ze bij ons thuis met haar eigen hond en konden we zelf zien wat de aanwezigheid van de hond voor een effect had op onze zoon, maar ook op de andere kinderen in het gezin. Inmiddels is Marley er en hebben we hulp van Mariolein in het hulphond zorg traject. Mariolein wijst ons op methoden en oplossingen, die er zijn om beter om te gaan met prikkels. De tangle en het drukvest (squeeze) allemaal zaken, die mogelijk het leven van onze zoon kunnen helpen. De weg te vinden bij zorginstanties en gemeenten, want er komt als ouder heel veel over je heen. Via whats app of mail kunnen we haar ook tussentijds vragen stellen en denkt ze met ons mee. Je voelt je als ouder echt gesteund in het proces. Mariolein is creatief en ervaren, maakt heel goed contact met de kinderen in ons gezin. We zijn blij dat we haar op onze weg naar hulp hebben mogen vinden. Floortje
Julisca Julisca schreef op maart 10, 2017 om 2:03 pm
Een voorbeeld van het Bonhoeffer College wat Indy daar bereikt heeft: Jordy zit op een school voor Praktijkonderwijs. Jordy heeft heel erg veel moeite met lezen, en dan met name stillezen in de klas. Hij kan zich niet concentreren en kijk steeds maar om zich heen. Ook hardop lezen is lastig want tja…..dan maak je soms fouten en da’s ook niet fijn. Nou wil het toeval dat wij op school een hond hebben die door HVA en Stichting SAAC opgeleid wordt tot autismebegeleidingshond. Hij gaat 4 dagen met mij mee naar het Praktijk Onderwijs van het Bonhoeffer College in Enschede. Wanneer mensen mij dan vragen “maar wat doet ie dan precies?”, dan vertel ik vaak het verhaal van Jordy. Indy is een hond die het heerlijk vind wanneer er tegen hem gepraat wordt. En Jordy…….praat graag. Voor ons was één en één, twee. Jordy zou Indy gaan voorlezen. En dat gaat heel erg goed. Indy corrigeert niet wanneer Jordy een foutje maakt. En Indy ligt heerlijk te slapen wanneer Jordy hem aan het voorlezen is. Het is voor Jody een heel veilige manier van lezen. Hij leest nu 2 keer per week een half uur hardop!! Hij kwam van de week bij mij en hij vertelde vol trots dat hij alweer een nieuw boek mocht gaan halen omdat het vorige uit was. Super toch?! Julisca Prins Werkzaam aan het Bonhoeffer College
SAAC SAAC schreef op maart 10, 2017 om 2:00 pm
We hebben een zoon met autisme. Allerlei hulp geprobeerd, echter tot weinig resultaat. Met name ook omdat het probleem zich thuis afspeelt. Onze zoon voelt zich op momenten eenzaam omdat hij de wereld om zich heen niet begrijpt. Bij toeval kwamen we tot de ontdekking dat er hulphonden zijn voor mensen met autisme. Na ff zoeken kwamen we al snel bij de stichting SAAC en kregen we contact met Mariolein. Mariolein had niet veel nodig, om ons probleem te begrijpen en zag het hulpmiddel in een hond. Al snel ontdekten we dat de hond positief effect had op onze zoon. Mariolein ging aan de slag met de hond en onze zoon, zodat ze echte maatjes werden. Door middel van de hond kwam Mariolein ook binnen bij onze zoon, wat een andere hulpverlener niet is gelukt. Hierdoor worden ook de andere vragen/problemen opgelost, zoals het begeleiden bij het huiswerk. Het is fijn als een hulpverlener overal voor open staat en kan inspelen op de behoefte. Onze zoon zit momenteel lekker in zijn vel en zijn echte maat is zijn hond. Een korte samenvatting: UNIEK en MAATWERK
Angela Angela schreef op maart 10, 2017 om 1:58 pm
Wij zijn een gezin bestaande uit vier personen. De ouders: edwin en ik (angela) Kinderen: Daan en Tim. Daan zat vanaf zijn vierde op het MKD. Vanaf de leeftijd van zes is hij naar SBO de Fakkel REC4 gegaan. Daan is autistisch en loopt een aantal jaar achter qau sociaal/emotionele ontwikkeling. Hij weet de regels precies, maar kan dit niet op zichzelf reflecteren. Buitenshuis is Daan een jongen die niet veel externaliserend gedrag laat zien. Dit is in zijn eigen leefomgeving heel anders. Daar kan Daan zeer bepalend zijn naar ouders en broertje. Ook kan Daan Fysiek worden als het hem niet zint. Vanaf zijn vierde hadden wij ZIN. Zowel groepsbegeleiding als begeleiding individueel zaten daarbij inbegrepen. Wij hebben al heel wat mensen over de vloer gehad voor thuisbegeleiding, maar niemand kon ons zorg op maat geven die wij zo hard nodig hadden. Vaak kwamen de hulpinstanties als Daan op school zat of ze gaven tips en adviezen waar wij zelf mee aan de slag moesten zonder dat er gecontroleerd werd of wij ze goed uitvoerden. Dus helaas konden wij voor Daan geen passende individuele begeleiding thuis vinden, omdat de hulpvraag die wij hadden te gecompliceerd was. Daan zijn indicatie liep af en wederom zijn wij de procedure ingegaan van PGB aanvraag. Deze keer gelukkig met succes. Dus naarstig op zoek naar de passende individuele thuisbegeleiding. Al snel kwamen wij bij meerdere instanties terecht. Gesprekken gevoerd, maar nog steeds niemand die aan onze hulpvraag kon voldoen. In juni 2014 kwamen wij via getipt te zijn door iemand anders bij Mariolein Ockers uit van Handvatten voor Autisme. Meteen gebeld en een geprek gehad thuis wat wij als zeer prettig ervaren hebben. Mariolein begreep meteen wat het probleem was en zij kon wel de hulp bieden die wij al zo lang zochten. Op dit moment komt Mariolein twee keer in de week ons gezin begeleiden en wij moesten meteen toegeven dat de rust al voelbaar was na de eerste paar keer dat ze bij ons was geweest. Niet alleen geeft ze tips en adviezen, maar ze observeert ook hoe die door ons als ouders uitgevoerd worden en eventueel word er nog aan geschaafd daar waar nodig. Ook is zij actief betrokken bij ons gezin. Ze denkt mee en helpt ook bij de uitvoering ervan. Ze gaat ook met de kinderen aan de slag op het gebied van samenwerking, concentratie en vertrouwen. Het fijne is ook dat ze daadwerkelijk meegaat naar buiten daar waar de knelpunten voor ons gezin zitten, zoals boodschappen doen of naar de tandarts en daar de gewenste begeleiding op locatie biedt. Al met al is Mariolein voor ons gezin een lot uit de loterij. Ik kan mezelf niet indenken dat ze weer weg zou vallen. Edwin, Angela, Daan en Tim van Halteren.
Guy Midavaine Guy Midavaine schreef op maart 10, 2017 om 1:57 pm
Juni 2015, Al sinds geruime tijd is Mariolein van HVA (indirect) betrokken bij basisschool de Burcht Rietheim in Oost Souburg. Vanaf het moment dat er op deze school besloten werd om te gaan werken met een schoolhond is contact gezocht met Mariolein om het traject naar invoering en implementatie van de hond te begeleiden. Dit hield in het voorlichten van personeel, het organiseren en houden van een ouderavond en het instrueren van de kinderen. In de periode vooraf heeft Mariolein altijd bijgestaan in raad en daad bij het zoeken naar een hond. Ook had ze goede tips waar op te letten bij het vinden van een (goede) hond. Mariolein was altijd telefonisch bereikbaar voor overleg/ruggespraak, iets wat zeer gewaardeerd is. Vanaf het moment dat de hond er daadwerkelijk was werd de samenwerking concreter. Mariolein heeft op 4 juni in samenwerking met haar zus Jaqueline een presentatie voor de leerkrachten gegeven. Verzorgd met een mooie en duidelijke PowerPoint wist ze een helder beeld te schetsen en veel vragen weg te nemen. Wat sterk naar voren kwam in de presentatie was de grote praktijkervaring waar Mariolein uit kon putten. Dit maakte haar verhaal heel concreet en inzichtelijk. Op 18 juni heeft Mariolein, weer samen met haar zus Jaqueline, een ouderavond verzorgd. Het verhaal werd zeer concreet gebracht, wederom ondersteund met verhalen uit de praktijk. De presentatie was zo volledig dat er van tevoren al veel vragen werden weggenomen. Vanuit de ouders werden enkele vragen gesteld waar Mariolein en Jaqueline goed op konden inspelen. De avond werd enthousiast en zeer geslaagd afgesloten. Wij hopen als school op een prettige en vooral leerzame samenwerking. We zien hier met veel vertrouwen in tegemoet. Guy Midavaine Leerkracht basisschool de Burcht Rietheim Tevens eigenaar van de schoolhond Tibbe.
Veronique Veronique schreef op maart 10, 2017 om 1:56 pm
Waarom een hulphond voor autisme? Via social media lazen we een post over een hulphond. Een hulphond die ingezet kan worden voor kinderen met autisme? Als therapie of geleidehond? Bestaat dat echt? Onze interesse was gewekt. Zou dit iets zijn voor onze zoon met ASS, die toen 5 jaar was? Een lieve jongen, die je constant in de gaten moet houden of liever vast moet houden anders ben je hem kwijt. Hij ziet geen gevaar en als iets zijn interesse heeft gewekt, dan moet hij daar naar toe, zonder daarbij op zijn omgeving te letten. Op zoek naar meer informatie werd het enthousiasme alleen maar groter. Het zou onze zoon ook kunnen helpen bij het creëren van meer rust, het hebben van een maatje, iemand om zijn verhaal bij kwijt te kunnen, het leren zorgen voor dieren, verbeteren van communicatie, helpen om alleen zijn weg te vinden bij alledaagse dingen. En ziet zo’n doodle, die veel ingezet wordt, er toch ook niet gewoon geweldig uit? Alleen dat is al leuk. Reflectie momentje: Willen wij echt een hond? Een hond is ook een zorg, kost veel tijd, er moet altijd rekening mee gehouden worden en is niet te vergeten een kostenpost. Past dit in ons gezin? Willen we die investering doen? We laten het plan even rusten. Zijn we over een paar maanden nog enthousiast, dan gaan we echt op zoek naar een hond en een trainer. Ja, na een paar maanden nog steeds enthousiast. Op zoek naar een doodle. Een goede fokker, een betaalbare prijs. Mag de pup getest worden en mogen we deze zelf uitzoeken? Gelukt. In juli 2015 is pup Max bij ons in huis gekomen. En ondertussen op zoek naar een trainer. We zijn uitgekomen bij Mariolein Ockers van Stichting SAAC, die naast individuele begeleiding aan onze zoon op het gebied van autisme, ons ook helpt met het zelf trainen van Max. Voordat Max kwam, was onze zoon daardoor al voorbereid op zijn komst. Een pup opvoeden, dat is nog best een ding naast je drukke (gezins)leven. Een fladderend kind naast een speelse pup is geen goede combi. Vertel je kind maar dat het rustig moet doen, omdat de hond anders te druk wordt. Vertellen lukt wel, maar de praktijk werkt natuurlijk anders. Zoon had enorme interesse in de pup, maar de pup sprong en hapte alleen maar naar al de fladderende bewegende lichaamsdelen en kleding. Echt een band ontstond er daardoor niet en de interesse voor de hond was weg. Dochter van 4 daarentegen deed alles met de hond….. uh wat was het doel ook alweer van de hond? Maar gelukkig. Max is flink groter geworden, is net 1 jaar, en een stuk rustiger. Interesse in de hond kwam terug. De band komt en wordt steeds iets beter. Mijn zoon is nu 7 en aait en kroelt de hond, voert hele gesprekken met hem. Vertelt wat hij gaat doen, wat hij gedaan heeft. Dat we nu echt even weg gaan, maar dat we snel weer terug komen. Speelt met hem. Laat hem zien wat hij gemaakt heeft of welk nieuw speelgoed hij heeft. Laat hem kleine opdrachtjes uitvoeren. En niet omdat wij dat van hem vragen, maar omdat hij dat zelf leuk vindt. “Ah die Maxi, is toch een lieve hond, hè mama?” is een vraag die ik meerdere keren per dag te horen krijg. Onlangs is hij voor het eerst tijdens een training gekoppeld aan Max en zijn we het tuincentrum in geweest. Hij zelf vond het prachtig om met Max te zijn. Maar zelf zomaar ergens heen lopen ging nu niet meer. En dat leek hem (en mij!) wel rust te geven. Mooi om te zien dat het contact met Max zich zo goed ontwikkelt. Ook op andere gebieden maakt mijn zoon sprongen. Op school ontwikkelt hij zich goed. Hij wordt zelfstandiger, is vrolijk en kletst er op los. Of dat zonder Max niet gelukt was is niet te zeggen natuurlijk, maar hij draagt er zeker aan bij! Veronique, moeder van zoon van 7 (ASS) en dochter van 5.
Tim en Bolt Tim en Bolt schreef op maart 7, 2017 om 6:26 pm
Hallo IEDEREEN van stichting saac!!!!! heel erg bedankt voor de goede zorg, organisatie, van elke jaar en elke examen dag weer!!!!! ik ben jullie allenmaal HEEL ERG dankbaar! ik voel me thuis en meer dan welkom en wat jullie bieden doen en organiseeren is echt super op en top en dat kan je ook zeker terug zien in elk zicht als ik naar stichting saac kijk maar ook is dat echt voelbaar!!!!! bedankt ik vind het altijd naar dat er niet een heel erg mooi cado voor jullie is aan het eind van de terugkomdag dat vind ik echt jullie moeten echt in het zonnetje gezet worden sorry dat ik dit niet durf daarom deze mail! groetjes timio en bolt niet om te slijmen maar gewoon vanuit mijn hard en omdat jullie dit MINIMAAL verdienen bedankt!!!!! tot volgend jaar en de tijd en moeite die jullie er insteken is goud waard! nu zou ik voor mezelf spreken maar ik weet toch zeker dat dit voor veele geld dat jullie mij een veel mooier en draagbaarder leven geven zonder bolt was ik nog lang niet zo ver ook mensen (gewoone mensen) die in de flat wonen zeggen tegen groepsleiding dat ze echt heel veel vooruitgang zien in communicatie enzo sinds ik bolt heb!!!!! ook kom ik minimaal 3keer per dag een uur buiten met wandelen en kan ik veilig naar de winkel enzo! en dat heb ik aan jullie te danken ook de terugkomdag is voor mij elk jaar weer zoon geweldige dag en ik voel me altijd thuis en ook dat komt zeker door jullie als mooiehijd een kleur is zijn jullie de regenboog sorry als ik iets niet getypt heb of fout heb getypt maar ik vind gewoon dat het gezecht moet worden en ik meen het!!!!!